Door de coronacrisis zitten veel mensen noodgedwongen thuis. Dat thuiszitten heeft ook invloed op het debat. In de Tweede Kamer wordt alleen nog over corona gedebatteerd. Gemeenteraden vergaderen minder regelmatig en vaak online, waardoor er weinig interactie plaatsvindt. Debattoernooien zijn uitgesteld of zelfs afgelast. Maar dat je ook als je opgesloten bent prima kunt debatteren, wordt al bijna 100 jaar bewezen door het debatteam van Norfolk Prison. Dit debatteam bestaat uit zware criminelen die langdurige gevangenisstraffen uitzitten. Veel van deze gevangenen hebben de middelbare school niet eens afgemaakt. En door de beperkingen die het gevangenisregime met zich meebrengt, is het voorbereiden op een debat veel moeilijker dan voor hun tegenstanders. Toch verslaat dit debatteam regelmatig debatteams van gerenommeerde topuniversiteiten. Lees het bijzondere verhaal van de Norfolk Prison Debating Society.
Geschiedenis
Norfolk Prison was bij de opening in 1928 de eerste ‘community prison’ in de Verenigde Staten. Een ‘community prison’ is een gevangenis waar men probeert de gevangenen te rehabiliteren door ze zoveel mogelijk contact te laten houden met de lokale samenleving. De eerste directeur van de gevangenis, de op Harvard afgestudeerde socioloog Howard Belding Gill, stimuleerde activiteiten waarbij gevangenen en de lokale bevolking van Norfolk elkaar konden ontmoeten.
Een van de bewoners van Norfolk die de gevangenis regelmatig bezocht, was Cerise C. Jack. Deze vrouw richtte in 1933 een debatclub voor de gevangenen op. Zij was ook de eerste coach van het team. In het begin debatteerden de gevangenen tegen zichzelf. Maar na twee jaar begon de Norfolk Prison Debating Society teams van hogescholen en universiteiten uit te nodigen. Om de 2 à 3 weken vond er in de gevangenis een debatwedstrijd plaats tussen het gevangenenteam en een hogeschool of universiteit. Professoren, rechters, priesters, advocaten en andere vooraanstaande leden van de samenleving waren jurylid.
Resultaten
De debatwedstrijden kregen al snel grote bekendheid. Kranten en zelfs de nationale radio deden verslag van de debatten, die werden gehouden voor een publiek van soms wel een paar honderd mensen. Veel gevangenen, maar ook inwoners van Norfolk, kwamen naar de debatten kijken.
Opvallend was dat het gevangenisteam bijna niet te verslaan was in de debatten. Ook debatteams van topuniversiteiten verloren vrijwel altijd van de gevangenen. In de 33 jaar dat het team bestond, debatteerde het 152 wedstrijden tegen debatteams van buiten de gevangenis. Ze wonnen 144 keer. En niet tegen kleine teams, o.a. debatteams van Harvard, MIT, Princeton en andere tophogescholen en -universiteiten werden door de gevangenen verslagen. Misschien wel de meest bijzondere overwinning was die op het debatteam van Oxford University in 1959.
Malcolm X
Het bekendste lid van het debatteam was Malcolm X, de latere leider van de Nation of Islam. Malcolm X, die tot één van de beste sprekers aller tijden zou uitgroeien, zat tussen 1948 en 1950 gevangen in Norfolk voor inbraak. Nadat hij lid werd van het debatteam van Norfolk begon hij heel veel te lezen en volgde hij cursussen Engels om zich beter uit te kunnen drukken. In zijn autobiografie schreef hij in het debatteam van Norfolk leerde hoe hij moest articuleren, hoe hij zijn argumenten moest onderbouwen en hoe hij moest spreken in het openbaar. Zijn verweerbeurt in een debat over afschaffing van de doodstraf was zo sterk, dat deze zelfs de krant haalde.
In de jaren ’60 veranderde de mening in de Verenigde Staten over gevangenissen. Gevangenissen, zo vond men steeds meer, moesten ‘touch on crime‘ zijn in plaats van gericht op rehabilitatie. Ook het gevangenisregime in Norfolk veranderde. Dit leidde ertoe dat de debatvereniging van Norfolk Prison in 1966 werd opgeheven.
Dat de gevangenis een succesvol debatteam had gehad, raakte langzaam in de vergetelheid. Alleen de autobiografie van Malcolm X herinnerde lange tijd aan de debatvereniging. Tot in 2011 twee journalisten, Adam M. Bright en Natasha Haverty het bestaan van de debatclub herontdekten. Zij spraken met nog enkele levende ex-debaters, en schreven er enkele artikelen over.
Doorstart
Kort daarna werd het debatteam opnieuw opgericht. Deze keer door Daniel S. Throop, een gevangene die een straf van 20 jaar uitzat voor onder meer verkrachting. Throop was overgeplaatst van een andere gevangenis, waar hij ook al een debatvereniging had opgericht. De leden van het Norfolk-debatteam werden door hem nauwkeurig, op een Oceans-11-manier, gekozen: Throop selecteerde een strateeg, iemand met ervaring met spreken in het openbaar, een MC, een onderzoeker en twee mannen met een scherp gevoel voor timing.
Na lang aandringen kreeg Throop toestemming om tegen teams van buiten de gevangenis te debatteren. Onder strenge voorwaarden, dat wel…. Zo moest elke debatstelling vooraf door het Ministerie van Justitie van Massachusetts worden goedgekeurd, om te voorkomen dat de gevangenen een aanstootgevend standpunt zouden moeten innemen. Ook kregen de gevangen geen extra privileges om de debatten voor te bereiden. Ze hadden geen toegang tot internet. Literatuur die de gevangenen wilden lezen, moest door familie of vrienden toegestuurd worden en dan eerst goedgekeurd worden door de directie van de gevangenis, wat soms weken kon duren. En de gevangenen konden elkaar alleen tijdens het luchten op het binnenplein spreken. Ze schuifelden dan langs elkaar, en telkens als twee debaters elkaar passeerden werd er kort een argument uitgewisseld. Weer terug in hun cel dachten de gevangenen na over een weerlegging of tegenargument die ze tijdens de volgende luchtbeurt konden proberen.
Norfolk Prison tegen Boston College
Twee jaar na de doorstart van het debatteam stond het eerste debat in 50 jaar tegen een team van buiten de gevangenis gepland. Tegenstander was een team van vijf junior studenten van het Boston College. Dit team had net een debatwedstrijd tegen het universiteitsteam van Notre Dame gewonnen en was dus in de winning mood. De dagen voor het debat plaatsvond zoemde er een opgelaten spanning door de gevangenis. Het gevangenisteam was erop gebrand een goede prestatie neer te zetten.
“We willen laten zien dat er achter de muren van de gevangenis niet alleen beesten zitten, mensen zitten die nergens goed voor zijn. Ook hier zijn waarden en intelligentie. Als we verliezen, is dat wat de buitenwereld verwacht. Maar als we winnen, dan verrassen we de hele wereld”, zei George Vincente. Vincente werd als 17-jarige veroordeeld voor doodslag, maar haalde in de gevangenis magna cum laude zijn diploma op het Boston University Prison Program.
Logos tegen Pathos
Honderden gevangenen, bewaarders en enkele verslaggevers waren toeschouwer. De stelling was dat de Verenigde Staten een CO2-belasting moest invoeren. Norfolk Prison was voor, Boston College tegen. Gevangene James Keown, veroordeeld tot levenslang zonder kans op vervroegde vrijlating, opende het debat:
“Global climate change fueled by the unchecked emissions of carbon dioxide into the atmosphere is wreaking havoc on our planet. We can do better. We must do better.”
Opvallend was het verschil in debatstijl tussen beide teams. Het team van Boston College had vooral economische argumenten tegen een CO2-belasting en had hun spreektekst helemaal uitgeschreven. De leden van het gevangenisteam, die vrijwel allemaal hun spreektijd van tien minuten volpraatten zonder gebruik te maken van aantekeningen, probeerden vooral het publiek voor zich te winnen. Zo zette Dan Throop, tot hilariteit van het publiek, aan het begin van zijn termijn een wit chirurgenmasker op, dat hij geleend had van de technische medische afdeling.
“After listening to our opponents … we may have to check carbon dioxide levels in this auditorium today. Allow me to clear the air for you.”
Maar ook tot waardering van het publiek pareerde Boston College-debater Sean MacDonald dit trucje handig:
“If you want I can hand you back your surgical mask, because under your plan, we’ll have dirtier air than we have right now!”
Zo werd het een debat van logos (winnen op argumenten) tegen pathos (winnen op emotie). Ondanks dat het debat een spreektijd van tien minuten per spreker kende, en daardoor bijna twee uur duurde, was het publiek van begin tot eind dolenthousiast. Uiteindelijk werd het debat met een miniem verschil van 0,6 punten gewonnen door het gevangenenteam. De tegenstanders verlieten de gevangenis met een staande ovatie van de honderden gevangenen en een hele ervaring rijker. En Norfolk Prison Debating Society kon weer een overwinning toevoegen aan de indrukwekkende erelijst.
Meer informatie
Wil je zelf oefenen met het geven van presentaties of het spreken in het openbaar? Neem dan vrijblijvend contact op om de mogelijkheden van een debat- of speechtraining te verkennen. Of abonneer je op mijn nieuwsbrief en ontvang regelmatig tips, trucs en analyses.
